کلیسای پیدیگروتا

Descrizione

برای صدها سال افسانه یک غرق کشتی در وسط ' 600 رخ داده است: یک کشتی قایقرانی با خدمه ناپلی توسط یک طوفان خشن شگفت زده شد.

ملوانان در کابین کاپیتان جمع شدند و نقاشی مدونا پیدیگروتا نگهداری شد و همه با هم شروع به دعا کردند و به باکره نذر کردند که در صورت نجات نمازخانه ای برپا کنند و به مدونا اختصاص دهند.

کشتی غرق شد و ملوانان با شنا به ساحل رسیدند. نقاشی مدونا پیدیگروتا و ناقوس کشتی به تاریخ 1632 نیز در ساحل استراحت کردند.

مصمم به حفظ وعده خود, یک کلیسای کوچک به سنگ حفر و تصویر مقدس وجود دارد قرار داده شده. طوفان های دیگری نیز وجود داشت و نقاشی که توسط خشم امواجی که به داخل غار نفوذ می کردند دور می شد و همیشه در محلی که کشتی قایقرانی به داخل صخره ها سقوط کرده بود پیدا می شد.

هیچ اسنادی وجود ندارد که بتواند این داستان را اثبات کند اما فرقه تصویر باستانی است و توسط مردم بسیار احساس می شود و دور از ذهن نیست که این تصویر واقعا نتیجه یک غرق شدن کشتی است. ... و تاریخ دور و بر 1880, یک هنرمند محلی, انجلو بارون, که یک فروشگاه لوازم التحریر کوچک در مرکز روستا بود, تصمیم به وقف زندگی خود را به این محل; هر روز او به محل با پای پیاده رسیده و با کلنگ زدن او بزرگ غار, دو در سمت ایجاد شده و اتاق با مجسمه به نمایندگی از زندگی عیسی مسیح و پرستاران پر. انجلو در 19 مه 1917 درگذشت و پسرش الفونسو که 40 سال از زندگی خود را به کلیسا اختصاص داد. با دست او ظاهر نهایی خود را به خود گرفت. او گروه های دیگر از مجسمه حک شده, پایتخت با فرشتگان, نقش برجسته با صحنه های مقدس, نقاشی های دیواری در طاق شبستان مرکزی و در که از محراب اصلی. در مرگ او هیچ ادامه ای وجود نداشت.

متاسفانه در اوایل دهه 60 کلیسا در معرض خرابکاری قرار گرفت. یک پسر (یا شاید دو), نفوذ در داخل و با یک چوب سر بریده و اندام به چند مجسمه را شکست! خوشبختانه در پایان همان دهه برادرزادهی انجلو و الفونسو بارون به نام جورجیو تصمیم گرفت از کانادا به پیتزو بازگردد و مجسمهساز مشهوری شود و مجبور شد تنها دو هفته در محل زادگاهش بماند اما پس از رفتن به بازدید از کلیسا و پیدا کردنش به انبوهی از قلوه سنگ تبدیل شد و تصمیم گرفت برای بازگرداندن پیتزا تلاش کند. او چندین ماه در پیتزو ماند و به طور مداوم برای احیای شاهکار خلق شده توسط عموهایش کار می کرد. مرمت در سال 68 به پایان رسید و در سال 69 با تشکر عمومی در اتاق شورای شهرداری پیزو توسط مشاور ماناسیو و شهردار عمودیو به رسمیت شناخته شد.