در سال 1325 سرتوسا دی سان مارتینو تاسیس شد و برای تحقق خود معمار و مجسمه ساز سینی تینو دی کاماینو نامیده می شد, از گیاه اصلی باقی می ماند زیرزمینی گوتیک پر اب و تاب, یک کار قابل توجهی از مهندسی. در طول این دوره از پنج قرن منشور توسط بازسازی ثابت تحت تاثیر قرار گرفت, که در 1581, یک پروژه توسعه پر اب و تاب راه اندازی شد, سپرده به معمار جیووانی انتونیو دوزیو, در نظر گرفته شده برای تبدیل ظاهر گوتیک شدید خود را به پوشش باروک با ارزش و تصفیه شده فعلی. تعداد روزافزون راهبان بازسازی رادیکال ایوان بزرگ را تحمیل کردند: سلولهای جدید ساخته شده و کل سیستم اب تجدید نظر شد. مروج این لباس جدید و دیدنی سرتوزا دی سان مارتینو توربولی قبلی سورو است که از بیست سال گذشته قرن شانزدهم تا سال 1607 در دفتر است. کارهای شروع شده به کارگردانی دوزیو توسط جیوان جاکومو دی کنفورتو ادامه می یابد که مخزن یادبود ایوان را می سازد. در 6 سپتامبر 1623 همکاری با کانتیر دی سان مارتینو معمار کوزیمو فانزاگو شروع شد که بین وقایع متناوب تا سال 1656 ادامه داشت. فنزاگو با نشانه بی تردید شخصیت سلطه گر در هر مکان صومعه مشخص خواهد شد. کار فنزاگو است که توسط یک فعالیت زینتی فوق العاده ای مشخص, تبدیل دکوراسیون هندسی سنتی به دستگاه متشکل از برگ, میوه ها, حجمی تلطیف, که اثرات رنگی و حجمی, به یک شخصیت از واقع گرایی و نفس اماره استثنایی. در حدود سال 1723 مهندس سلطنتی و معمار کانال سرتوزا اندره پسرش نیکولا تالیاکوزی کانال که بیشتر به عنوان حکاکی و خالق دستگاه های دیدنی شناخته می شود جانشین وی شد. معمولا به نام طراح معمار مجموعه, نیکولا اشغال یک محل از اهمیت مطلق در فرهنگ تصفیه شده قرن هجدهم برای چه نگرانی تجربه طعم از نظر دکوراسیون و ادغام بین زینت و ساختار معماری. بخشی از این بیان هنری متراکم و پرشور که به نام روکوکو می رود و که خود را با یک سنتز کامل بین نقاشی تجلی, مجسمه سازی و معماری. این مجموعه در طول انقلاب 1799 دچار خسارت شده و توسط فرانسوی ها اشغال شده است. پادشاه دستور سرکوب برای کارتوسیان مشکوک به همدردی جمهوریخواهان, اما در نهایت موافق به بازگرداندن. هنگامی که سرکوب برداشته شد, راهبان به سان مارتینو در بازگشت 1804. هنگامی که راهبان گذشته به سمت چپ منشور, که در 1812 این مجموعه توسط ارتش به عنوان یک خانه برای معلولان جنگ مورد استفاده قرار گرفت, تا زمانی که 1831, زمانی که دوباره برای بازسازی فوری رها شد. در سال 1836 گروه کوچکی از راهبان برای موفقیت قطعی به سن مارتینو بازگشتند. سرکوب دستورات مذهبی و اموال دولت شد, منشور در مقصد بود 1866 به یک موزه با اراده جوزپه فیورلی, به موزه ملی به عنوان یک بخش جدا ضمیمه و به عموم مردم در باز 1867. در موزه و منشور خانه سن مارتینو شما می توانید از بخش های زیر بازدید: کلیسا, بخش نیروی دریایی, اسپزیریا دی موناچی, بخش تخت, چهارم از قبل, تصاویر و خاطرات بخش شهرستان, بخش سینما و باغ.