W latach 1231-1260 Dominikanie, którzy przybyli do Perugii około 1230 roku, zbudowali prymitywny kościół na terenie, gdzie dziś stoi większy Klasztor. W 1304 r., gdy zakon przejął w mieście bardzo ważną rolę, zarówno z religijnego, jak i politycznego punktu widzenia, rozpoczęto prace budowlane w celu budowy nowej, majestatycznej bazyliki. Zgodnie z tradycją, pierwszym architektem, który poprowadził to miejsce, był Giovanni Pisano; bardziej prawdopodobne, że architektami projektu byli ci sami Dominikanie, którzy działali pod opieką Papieża Benedetta XI, również dominikanina i mieszkającego w mieście w tych latach. Konsekrowany przez Papieża Pio II Piccolomini w 1459 roku nowy kościół, z trzema nawami i krytym sklepieniem wspartym na filarach, miał już pierwsze problemy ze stabilnością w połowie XVI wieku. Na początku XVII wieku, po zawaleniu się nawy (1614-1615) kościół został całkowicie przebudowany według projektu Carlo Maderno (1629-1632). Imponująca fasada, która otwiera się od góry na klatkę schodową z podwójną rampą, jest ozdobiona portalem z XVI wieku, podczas gdy flanka i apsyda chronią przyporami i spiczastymi oknami z XIV wieku. Wewnątrz, z układem krzyża łacińskiego, charakteryzuje się nagością jako całość. Ostrość nawy kontrastuje z kwiecistym gotyckim stylem słynnych szklanych absyd, datowanych na 1411 rok i sygnowanych przez Perugiańskiego Bartolomeo Di Pietro i florenckiego Mariotto di Nardo. Górne okno, o wysokości 23 M, jest największym z epoki po Duomo w Mediolanie. W swojej strukturze, freskach na ścianach i wotywie, apsyda jest świadectwem wczesnego bogactwa architektonicznego i dekoracyjnego bazyliki. To, co pozostało z nawy i kaplic, to tylko niewielka część bardzo bogatego dziedzictwa zachowanego w czasie. Rozprzestrzenienie się majątku, którego kulminacją było przejęcie przez neapolitańczyków zbiorów religijnych, demaniazioni, rozpoczęło się na początku XVII wieku, kiedy to po zawaleniu się nawy i wyburzeniu kaplic, różnych polityków wyrzucono i wywieziono z kościoła. Wśród zachowanych do dziś w kościele dzieł, wiele obrazów w kaplicach jest autorstwa umbryjskich artystów z XVIII wieku; na ścianie przeciwfazowej znajduje się Duży fresk Antona Marii Fabriziego przedstawiający Madonnę con il bambino tra Santi (1644). Szczególnie interesujące w kaplicy San Lorenzo jest dossale w kamieniu i terakocie, lakierowane na biało przez Agostino di Duccio (1459) oraz w kaplicy poświęconej Benedetto XI, monumento funebre del Papa Benedetto XI, który zmarł w Perugii w 1304 roku, ostatnio wskazane jako dzieło Lorenzo Maitaniego, inspirowane liniami konstrukcyjnymi do pomnika pogrzebowego Kardynała Guglielmo De Braye, dzieła di Arnolfo di Cambio, konserwowanego w San Domenico w Orvieto. Warto również wspomnieć kaplicę San Tommaso, ozdobioną różnymi freskami wotywnymi, w tym Uccisione di San Pietro Martire przypisywaną coli Petruccioli (koniec XVI wieku), kaplicę Zmartwychwstania lub różaniec, w którym znajduje się Madonna con bambino tra I Santi Domenico e Caterina przypisywana Giovanniemu Lanfranco i kaplicę La Beata Colomba da Rieti, w której ołtarzu znajduje się Kopia z XIX wieku obrazu Lo Spagna, obecnie w Galerii Narodowej Umbrii. Dzwonnica, dzieło Gasparino Antonimi z końca XV wieku, była zwieńczona bardzo wysokim wierzchołkiem piramidy, który podtrzymywał piłkę i krzyż. Całkowita wysokość musiała sięgać 126 m. w XVI wieku być może ze względu na stabilność została przerwana nad dwoma gotyckimi oknami szczytowymi. Cały Klasztor Dominikanów, z lewym wejściem od strony kościoła, znajduje się od 1948 roku w Narodowym Muzeum Archeologicznym. Ciekawostki Do najbardziej znanych dzieł zachowanych w budynku należą: La Madonna con il bambino Duccio di Buoninsegna; La Madonna con il bambino Gentile da Fabriano; Polittico Guidalotti Beato Angelico; Polittico dei Domenicani e l ' Adorazione del Magi Benedetto Bonfigli i la Pala di Ognissanti Giannicola di Paolo.