مرکز اولیه واقعی از فرانسیسکانیسم, پورزیونکولا یکی از سایت های مهم زیارت شد, به طوری که پاپ مومن پنجم, در پایان شورای ترنتو, تصمیم گرفت به این کلیسای پر اب و تاب ساخته شده با هدف دادن زندگی جدید به منظور از ناوچه صغیر و پذیرش کافی به بسیاری از وفاداران که در حال حاضر از دیدن پورزیونکولا شد. این کلیسا دارای سه راهرو, با یک گذرگاه غیر بیرون زده, طرح عبور گنبد و یک اپس نیمه دایره, توسط گالیازو السی طراحی شده بودند; تکمیل شد 1679 با ساخت و ساز از برج ناقوس در سمت راست, که باید یکی در سمت چپ همسان اند, که درست بالای سقف کلیسا به پایان می رسد . زمین لرزه های سال 1832 باعث فروپاشی شبستان مرکزی تا طاق صلیب, بخشهایی از قسمت های جانبی و قسمت فوقانی فار ارماد, در حالی که گنبد و اپس نجات یافتند. تمرکز کلیسای, به این معنا که, کلیسای کوچک از پورزیونکولا به نظر می رسد به عنوان یک کلیسای کوچک, به طور مستقیم در زیر گنبد. در ابتدای قرن 13 این کلیسا در میان بلوط های متعلق به راهبان بندیکتین سوبازیو رها شده بود. در اطراف 1205, فرانسیس تاسیس خانه اش وجود دارد, بازسازی کلیسا و سفارش فرانسیسکن تاسیس. اولین کلبه های راهبان ساخته شده از خاک رس و نی در اطراف پورزیونکولا ساخته شد. این جایی بود که سنت فرانسیس بیشتر اوقات زندگی می کرد و عادت مذهبی خود را به سنت کلر داد (1212) و جایی که او فصل تشک (1221) را برگزار کرد که بیش از 5000 ناوچه حضور داشت. سنت بیان می کند که در اینجا سنت فرانسیس از مریم مقدس لذت می برد. پورزیونکولا یک ساختار مستطیلی بسیار ساده است که از سنگ پلی کروم از سوبازیو ساخته شده است. قسمت فوقانی ارماد توسط نقاشی دیواری (بخشش اسیسی) توسط فردریش اوربک از ال ارمبک (1829) پوشانده شده است. در سمت راست بقایای دو نقاشی دیواری قرن پانزدهم با نفوذ سینی وجود دارد: مدونا و کودک بین سنت فرانسیس و سنت برناردین. در عقب, نقاشی دیواری توسط پروژینو است, کالوری (قسمت بالای که از دست داده است). داخلی (درب سینه از قرن پانزدهم هستند) دارای یک طاق متقاطع روبان, کمی سیاه شده توسط دود از لامپ; در محراب, بشارت و داستان از بخشش, یک پانل بزرگ توسط ایلاریو دا ویتربو (1393), که او نیز نوار نقاشی دیواری بر روی طاق با مبلغان ساخته شده; بر روی دیوار سمت چپ یک نقاشی دیواری از ایماگو پیتاتیس است.