Początki kościoła i ossuarium sięgają XIII wieku i są związane z historią szpitala Brolo, który obecnie już nie istnieje. W 1642 roku oba budynki zostały poważnie uszkodzone przez zawalenie się dzwonnicy pobliskiego kościoła Santo Stefano. Ossuarium zostało szybko naprawione, a kościół został przebudowany w 1750 roku w stylu barokowym i rokokowym przez architektów Andrea Biffi i Carlo Giuseppe Merlo, z których ostatni pracował nad projektem głównej wieży Duomo. Dzięki regularnemu ułożeniu okien Na Zewnątrz fasada bardziej przypomina okazałe XVIII-wieczne palazzo niż barokowy kościół. Wnętrze kościoła ma plan ośmioboczny z dwiema kaplicami bocznymi i barokowymi marmurowymi ołtarzami. Wąski korytarz na prawo od wejścia daje dostęp do kaplicy. Jest to niewielki kwadratowy pokój ozdobiony ołtarzem i niszą z figurą Madonny Addolorata (Matki Bożej Bolesnej) klęczącej przed ciałem Jezusa. Ściany prawie w całości pokryte są czaszkami i kośćmi, ułożonymi w niszach oraz na gzymsach, filarach i drzwiach. Uważa się, że są to szczątki zmarłych ze szpitala Brolo, ze zwłok zabranych z nieistniejących XVII-wiecznych cmentarzy. Czaszki zamknięte nad drzwiami to czaszki straconych więźniów. Kaplica ossuarium była niegdyś ozdobiona freskami Sebastiano Ricciego, prekursora Tiepolo, który wprowadził do Mediolanu weneckie malarstwo barokowe. Przedstawiały one "triumf dusz w locie aniołów" i chwałę czterech patronów świętych: Santa Maria Vergine, S. Ambrogio, S. Sebastiano i S. Bernardino da Siena.