قبل از 1635, این منطقه تا حد زیادی یک گستره برجسته از زمین تا حدی باتلاقی درست در جنوب دیوارهای شهرستان قدیمی پادووا بود. در سال 1636 گروهی از افراد برجسته ونیزی و ونتو ساخت یک سالن نمایش موقت اما با شکوه را به عنوان محلی برای نبردهای مسخره سوار بر اسب تامین مالی کردند. سرگرمی موسیقی است که به عنوان مقدمه به مسابقه خدمت نظر گرفته می شود سلف فوری از اولین اجراهای اپرا عمومی در ونیز که سال بعد شروع. در سال 1767 این میدان که متعلق به راهبان سانتا جیوستینا بود به اموال عمومی شهر پادوا تبدیل شد. در سال 1775 اندره ای ممو که مجسمه اش در میدان است تصمیم به بازسازی و بازسازی کل منطقه گرفت. کل پروژه, که هرگز به طور کامل تکمیل شد, در یک حکاکی مس معروف توسط فرانچسکو پیرانسی از نشان 1785. به نظر می رسد که ممو این و سایر نمایندگی ها را سفارش داده و در نمایشگاه در پالازو ونیز مقر سفارت جمهوری در رم نگهداری کرده است. وی این کار را به منظور جلب شخصیت های مهم دیگر برای تامین مالی ساخت مجسمه ها برای تزیین میدان انجام داد. این پروژه توسط دومنیکو سراتو استاد معماری در ویچنزا و پادوا تصویب شد. علاقه خاص هستند نوعی کنیاک مقوی ابی سانتا جیوستینا, سبک نوکلاسیکی ایوان سرپوشیده امول, و بسیاری از پالازی جالب بین 14 و قرن 18 که مربع را احاطه کرده ساخته. پراتو دلا واله از همان ابتدا جای خود را در قلب پادوان ها گرفته است که غالبا از او به عنوان ایل پراتو یاد می کنند. در زمان های مختلف نیز به عنوان دره بدون چمن شناخته شده بود چرا که تعداد درختان علف زیادی از رشد وجود دارد جلوگیری کرد. اما امروزه کاملا با چمن و بسیاری از درختان کوچک پوشانده شده است. در طول تابستان, مربع زنده با تعداد زیادی از بازدید کنندگان که اسکیت بازی کردن است, قدم زدن و یا مطالعه در حالی که برنزه خود را در خورشید. شب های تابستان با حضور نوجوانان و بزرگسالان جوان که تا ساعات اولیه صبح چت می کنند مشخص می شود. امروزه 78 مجسمه (40 مجسمه در حلقه خارجی و 38 مجسمه در حلقه داخلی) وجود دارد که به دنبال طرح اصلی 88 مجسمه وجود داشته است. بین سالهای 1775 و 1883 توسط هنرمندان مختلف از سنگ ویچنزا ساخته شده است. منابع: ویکیپدیا