اولین کلیسا در محل کلیسای فعلی دومینیکن در سال 1237 توسط دومینیکن های تازه وارد در یک قطعه زمین اختصاص داده شده در سالهای 1225-1226 توسط دوک لیپولد ششم ساخته شد. این کلیسا بین سالهای 1240-1270 بزرگ شد و یک گروه کر جدید در سال 1273 اضافه شد. یک سری حریق باعث ساخت کلیسای جدید گوتیک بین سالهای 1283 و 1302 شد. این شبستان بین سالهای 1458 و 1474 تمدید شد. این کلیسا از یک شبستان با پنج طاق متقاطع و دو راهرو تشکیل شده بود. این کلیسا در اولین محاصره وین توسط ارتش ترکیه در سال 1529 به شدت صدمه دید. گروه کر تخریب شد و شبستان تا حدی برداشته شد. بعدا ساختمان بیشتر و بیشتر ویران شد. خودشناسی تازه پیدا شده از ضد اصلاحات دیگر اجازه چنین وضعیتی متاسفانه برای یک کلیسا را نداد. در سال 1631 دومینیکن ها به دنبال نقشه ژاکوپو تنکالا معمار شاهزاده ماکسیمیلیان از لیختن اشتاین شروع به ساخت یک کلیسای مستطیل جدید با گنبد کردند. سازندگان اصلی بودند جاکوپو اسپیسیو, سیپریانو بیاسینو و انتونیو کانوال. سبک باروک ایتالیا را به وین معرفی کردند. اولین سنگ توسط امپراطور فردیناند دوم در 29 مه 1631 گذاشته شد. کار ساختاری در سال 1634 به پایان رسید. این کلیسا در 1 اکتبر 1634 تقدیس شد. لمس نهایی سرانجام در سال 1674 داده شد. این کلیسا در سال 1927 به وضعیت کلیسای صغیر ارتقا یافت. نمای چشمگیر به سبک رومی-لومباردی با ستون های غالب ساخته شده و از قرنیز پشتیبانی می کند. معماری خود را می رود به کلیساهای اولیه باروک در رم, که به نوبه خود, در نمای کلیسای دومینیکن سانتا ماریا رمان در فلورانس تکیه. در بالای پورتال می توان مجسمه های سنت کاترین سیه نا و اگنس مونتپولچیانو را دید که در پای بانوی ما و حامی این کلیسا زانو زده اند. فضای داخلی مزین با معماری و گچ بری نفیس در دکوراسیون تحمیل می شود. پنجره های نیمه دایره ای اجازه می دهد نور نرم بر روی نقاشی های دیواری سقف بشکه ای. اینها کارهای ماتیاس راچمیلر (1675) است که در رنگ و ترکیب خود نفوذ پیتر پل روبنس را نشان می دهد. در 46 صحنه زندگی بانوی ما را به تصویر می کشد. این اپس تحت سلطه قابل تنظیم مجدد چوبی با سنگ مرمر قرمز به سبک باروک از سال 1839-1840 توسط کارل روزنر قرار دارد. منبر طلاکاری شده مربوط به سال 1700 است و توسط ماتیاس اشتاینل ساخته شده است. منابع: ویکیپدیا