Już od 1600 roku, dzięki pracy księcia Federico Cesiego, wiadomo było o znaleziskach skamieniałego drzewa na wsi Avigliano w Umbrii.\ nDunarobba, którego nazwa prawdopodobnie pochodzi od łacińskiego Gens wydmy, wykonane część tego ogromnego terytorium, że Otton I re d \ ' Italia dnia 13 lutego 962 do Arnulf, założyciel Arnolfini, jednej z najbardziej wpływowych rodzin w średniowieczu. Został ufortyfikowany przez jego potomków około 1000 roku. W latach 1282-1284 teren ten został splądrowany przez Narnezów, którzy dokonywali nagłych najazdów, a następnie pokonani i rozproszeni przez kawalerię Todina. Podobnie jak wszystkie zamki tamtych czasów, Dunarobba miał również rozwiązać problemy obronne: mówi się o tym w "reformach", że w 1591 r.Gmina Todi wyraziła zgodę przez Massari na budowę bramy z mostem zwodzonym. Szczególnie ciekawa jest historia, która mówi, że w 1605 roku na przedmieściach mieszkała jedna kobieta Ursina, córka takiego Grzegorza, którego z tajnych słów, a poprzez stosowanie leków, syropy i leki z niej przygotowane nie mógł wyleczyć dolegliwości zostały uznane za nieuleczalne przez lekarzy czasu. Z tego biznesu Ursyna wydobyła pewne bogactwo dla siebie i swojej rodziny, ale wzbudziła podejrzenia, że jest czarownicą. Dunarobba pozostawała pod jurysdykcją gminy Todi do 1816 r., kiedy to podlegała nowej gminie Montecastrilli, z którą pozostawała do 1975 r., kiedy utworzono gminę Avigliano Umbro. Ważna kopalnia brunatna określiła gospodarkę Dunarobby i okolicznych ośrodków aż do lat 50. Skamieniały las Dunarobba został odkryty na początku lat siedemdziesiątych podczas wykopalisk przeprowadzonych w kamieniołomie gliny, które służyły do zasilania pieca ceglanego. skamieniały las Dunarobba żył 3 miliony lat temu, pod koniec kenozoiku, a mianowicie w późnym pliocenie, kiedy rozległe lustro Jeziora, nazwane jeziorem Tyberińskim, rozciągało się między górami Ameryńskimi a Martanami. Nad brzegiem tego ogromnego jeziora, które biegło przez Umbrię, wyrósł bujny las o umiarkowanie ciepłym i wilgotnym klimacie, w którym żyły mamuty i inne prehistoryczne zwierzęta. Dominujący gatunek drzew był reprezentowany przez duże drzewo iglaste. Chodziło o olbrzymie drzewa, które przekraczały 30 m wysokości, z bagien, rozległe tereny bagienne, nad brzegiem jeziora Lago-prawdziwe, głębsze. Pnie są nadal formatach z ich drzewa rodzaju, co pozwoliło, poprzez badania histologiczne jak pyłek, owoce i odciski liści, można śmiało powiedzieć, że jest to las drzew iglastych z rodzaju Taxodion, prawdopodobnie w formie wymarłych Sequoia bardzo podobny do obecnego Sequoia sempervirens. Krajobraz lasu Dunarobba jest dziwnie "księżycowy": ogromne szare pnie mają ponad półtora metra średnicy, ponad osiem metrów długości. Okazałe rośliny zostały prawdopodobnie uderzone przez katastrofalne wydarzenie, gdy osiągnęły wiek mierzony przez tysiąclecia. Pod koniec pliocenu, wkrótce po dwa miliony lat temu, globalnego ochłodzenia klimatu, wraz z obniżeniem poziomu morza i podniesienie terytorium, spowodował znaczny proces erozji na zboczach gór, aż do uzyskania otwierając Przejście W górach miłości, przez które spływa do morza, w wodach jeziora Tyberiusza, który ostatecznie opustoszał, a on opuścił jej przestrzeń do rzeki, która wpadła do morza w zgodności z Passo San Pellegrino (na drodze Amerina na terytorium Narni). Ten kryzys klimatyczny i opróżnianie jeziora, a następnie zmiany środowiska i krajobrazu, doprowadziły do wyginięcia lasu Dunarobba: wraz z nim duże drzewa iglaste na zawsze zniknęły z Europejskiego krajobrazu. L \ ' niezwykłość znaleziska polega na tym, że pnie lasu skamieniałości są utrzymywane w pozycji pionowej i w drewnianej konstrukcji, nie skamieniały; nie jestem "skamieniały", tj. ich oryginalna substancja nie została zastąpiona lub zmineralizowana z innych związków chemicznych. Odkrycia te, pochłonięte glinami, przeszły proces skamieniałości, który pozwolił zachować strukturę drewna praktycznie niezmienioną; jest to skamieniałość, która nastąpiła w wyniku procesu mumifikacji, innymi słowy, odwodnienia drewna. Osobliwością lasu Dunarobba jest to, że drzewa skamieniały pionowo, a nie poziomo, jak w innych skamieniałych lasach, już bardzo rzadkich, które do nas dotarły. Podsyca teorię, że powódź zalała drzewa żywymi, utrzymując je do dziś w rzeczywistych warunkach pogodowych.\ n \ n (Cinzia D \ ' Antonio - mitiemisteri.it)