Το Harichavank είναι γνωστό ως ένα από τα πιο διάσημα μοναστικά κέντρα στην Αρμενία και ήταν ιδιαίτερα γνωστό για το σχολείο και το scriptorium. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές του 1966 δείχνουν ότι ο Χάριτς υπήρχε κατά τον 2ο αιώνα π.χ. και ήταν μια από τις πιο γνωστές πόλεις φρουρίων στην Αρμενία. Το παλαιότερο τμήμα αυτού του αρμενικού μοναστηριού είναι η Εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου του Διαφωτιστή. είναι μια θολωτή δομή που συνήθως τοποθετείται στην κατηγορία των λεγόμενων εκκλησιών "Μαστάρα" (πήρε το όνομά της από την εκκλησία του Αγίου Χοβάννες του έβδομου αιώνα στο χωριό Μαστάρα, στο νότιο τμήμα του Σιράκ). Η ημερομηνία ίδρυσης του μοναστηριού είναι άγνωστη, αλλά πιθανότατα χτίστηκε το αργότερο τον 7ο αιώνα, όταν ανεγέρθηκε ο Άγιος Γρηγόριος. Ο καθεδρικός ναός της Αγίας Μητέρας του Θεού που κυριαρχεί στο μοναστικό συγκρότημα χτίστηκε με τις εντολές του Ζακαρέ Ζακαριάν, του Αμιρσπασαλάρ (αρχηγού) και του Πρίγκιπα που κυβέρνησε την Ανατολική Αρμενία τον 13ο αιώνα μαζί με τον αδελφό του Ιβάν Ζακαριάν. Ο πρίγκιπας Ζακάρε ξεκίνησε τον καθεδρικό ναό αφού αγόρασε τον Χάριτς από μια οικογένεια που εκπροσωπούσε τη δυναστεία Παχλαβούνι. Ο καθεδρικός ναός είναι μια σταυροειδής εκκλησία με διώροφα ιερά σε κάθε μία από τις τέσσερις επεκτάσεις του κτιρίου. Το ψηλό 20-hedral τύμπανο του τρούλου είναι πρωτότυπου στυλ. Αρχικά στεγασμένο με σκηνή, απέκτησε τριπλούς κίονες στις όψεις του και μεγάλες ροζέτες στις προβλήτες οι οποίες, μαζί με πλατφόρμες, σχηματίζουν μια ασυνήθιστη διακοσμητική δοκό γύρω από τη μέση του ύψους του τυμπάνου. Ο Καθεδρικός Ναός του Haritchavank περιλαμβάνει τρούλο σε σχήμα ομπρέλας, σταυροειδής κάτοψη, νάρθηκας (συχνά με οροφή με σταλακτίτη) και υψηλό ανάγλυφο ενός μεγάλου σταυρού σε έναν από τους τοίχους της εκκλησίας. Πάνω από 800 χρόνια το μοναστήρι ανακατασκευάστηκε επανειλημμένα. Οι ζημιές που προκλήθηκαν σε αυτό επισκευάστηκαν και προστέθηκαν μικρά παραρτήματα και παρεκκλήσια σε διάφορες χρονικές στιγμές. Το μεγαλύτερο από αυτά χρονολογείται από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν ο Χάριτς έγινε το καλοκαιρινό ακροατήριο του Καθολικού του Εχμιατζίν το 1850. Οι χώροι του μοναστηριού επεκτάθηκαν προς τα βόρεια και περικυκλώθηκαν με τοίχους και πύργους. Δημιουργήθηκαν νέες μονοκατοικίες και διώροφες κατασκευές: γραφεία του Καθολικού, τραπεζαρία με κουζίνα και φούρνο, σχολείο, ξενώνας για μοναχούς και μαθητές, πανδοχείο, καταστήματα και κτηνοτροφεία. Πράσινο φυτεύτηκε στις αυλές. Νότια του μοναστηριού, σε έναν απότομο βράχο, βρίσκεται το παρεκκλήσι του Ερμιτάζ. Στο νεκροταφείο υπάρχουν ερείπια μιας μικρής μονόχωρης Βασιλικής του πέμπτου αιώνα με παραρτήματα στις πλευρές της αψίδας του βωμού και ενδιαφέρουσες ταφόπλακες με διακοσμημένες πλάκες που χρονολογούνται από τον 5ο-6ο αιώνα (τώρα στο Μουσείο Κρατικής ιστορίας της Αρμενίας στο Ερεβάν).