Przedmiotowa praca jest podpisana i datowana na dole po lewej stronie. Segantini zacytował ją w liście do Domenico Tumiati (Maloja, 29.5.1898) z definicją "efektu latarni"; Primo Levi w 1899 r.wymienił ją pod tytułem " matki (wnętrze stajni)"; Servaes w 1902 r. skatalogował ją pod numerem 84. Obraz należał do Grubici (Mediolan), który pożyczył go Muzeum Segantini w Saint-Moritz; następnie należał do Benzoniego, również w Mediolanie. W tym czasie Segantini pracował nad serią kompozycji poświęconych wnętrzom, ale tutaj szukał bardziej artykulowanego i chromatycznie bardziej rozwiniętego rozwiązania: musiał stworzyć sztuczne efekty świetlne ze swoją zaktualizowaną mocą kolorystyczną i zrobił to. Na wystawie Triennale di Brera w 1891 roku, gdzie również narażone "macierzyństwo" Previous-symbolicznej interpretacji, nieco mistyczny, eteryczny i bajkowy – "dwie matki" miał znaczący sukces, gdzie pojawił się, analogicznie, dość oczywiste, nowa metoda, jako przedstawiciel puentylizmu natury wobec symbolizmu idealizacji. Interpretacja symboliki, pomyślana jako" uniwersalne macierzyństwo", naprawdę pojawi się w Segantini dopiero później. Reporter z "The Chronicle of Fine Arts Display-wystawa Triennale Brera 1891" z 28.5.1891 interpretuje obraz w kluczowych kluczowych luminist: "dwie matki krowa, która jest obok, na krześle, a jej cielę, a rolnik, który trzyma w ręku jej but, drzemał, przy czym rustykalne lampy zwisające z sufitu. Zgodność z jasnym zjawiskiem i dowodem w tym niezwykłym obrazie [...]”; Grubicy interpretuje go w naturalny klucz, jak również luminist: "ciekawe jest to, że w licznych dyskusjach i w wielu krytycznych uwag opublikowanych na trzyletni nikt nie ma dogłębne badanie istoty osobliwości tej pracy jest ważne, aby Segantini, choć wszyscy, bez wyjątku, mamy do czynienia z siłami, potężny młody mistrz, a niektóre, jak na przykład Sormani, jesteśmy również znany Pel poczucie macierzyństwa, powiem tak zwierzę, które zawiera. Moim zdaniem siłą napędową tej pracy były emocje wywołane ciekawym sztucznym efektem świetlnym oraz kaprys chęci przezwyciężenia ogromnych trudności, jakie stwarzała jego malarska interpretacja. [ ... ] Zainteresowanie i złożoność sceny polegały na wyrażeniu, w jej prawidłowym charakterze, że środowisko klej jego niska jasność, ale rozproszone na tyle, aby krążyć wszędzie, tak, aby stłumić czerń-czerń oznacza brak światła-i pozwolić, aby Widok odkrył naturę wszystkich obiektów. A Segantini w swoich obrazach był w stanie zwycięsko pokonać trudności, uciekając się do stosowania podzielonych kolorów zamiast zwykłego testu na palecie"" Barbantini w 1945 r.namalował pewne rozważania, takie jak to, że wokół głowy kobiety w żałosnym stosunku "do Botticellego" ciągnęło "muzealne powietrze". Jest kopia dzieła przechowywana w Muzeum Segantini w Saint-Moritz, wykonana przez Gottardo, syna Segantiniego.