Kościół San Michele degli Scalzi to katolickie Miejsce kultu położone we wschodniej części Pizy, na placu San Michele degli Scalzi.La Kościół jest również znany jako Kościół San Michele degli Scalzi in pokrzywka (lub pokrzywka), ze względu na starożytną nazwę początkowego obszaru półpołysku. Kościół jest pamiętany z 1025 r., ale w latach 1152-1171 został przebudowany z sąsiednim klasztorem, w którym mieszkali benedyktyni pulsańscy (zwani również "bosymi", stąd nazwa). Między piętnastym a osiemnastym wiekiem kompleks przeszedł najpierw do mniszek brygidyńskich, następnie do kanoników augustiańskich, a na koniec do mnichów oliwetańskich. Kościół został poważnie uszkodzony w czasie ii Wojny Światowej i powodzi w 1949 roku, więc musiał odbudować jego nawierzchnię i prawą stronę. Niedokończona fasada ma podwójną rampę z podniesionym korpusem centralnym. W dolnej części jest wyłożony marmurem (z pobliskich kamieniołomów San Giuliano), gdzie w Pizańskim stylu romańskim znajduje się pięć ślepych łuków wspartych na kolumnach z oczkami i rombami. Istnieją trzy portale z ramą: środkowy, starszy, dostarczane nadproża ozdobione płaskorzeźbami, marmurowe przedstawicieli hierarchii anielskich, bizantyjskich artystów, natomiast w oprawie leżących to miejsce jest Chrystus błogosławiący (Kopia; oryginał znajduje się w Muzeum San Matteo) w 1203-1204. Chrystus znajduje się w nieruchomej, hieratycznie przedniej pozie z uroczystym i pogodnym wyrazem, który nie komunikuje się z widzem: wszystkie typowe elementy kultury bizantyjskiej przed odnowieniem szkoły federiciana i Nicola Pisano. Napis Za plecami Chrystusa przypomina o zakończeniu pierwszej przebudowy kościoła. W Rombach nad dwoma innymi portalami znajdują się napisy wzywające do uznania zwięzłości życia ziemskiego i porzucenia grzechu. W górnej części Ceglanej fasady znajduje się okno rozety z XVII wieku Typowy dzwonnica z kwadratową podstawą jest kamień w dolnej części, a w górnej-z cegły, dzieli się z wieszakami łukami i pilastrami na trzy porządku lekkich w górę ostrymi oknami, strzeliste okna, koniczynki i quadrifore i ozdobione basenami ceramiczne islamskich XII wieku (również one zastąpione kopiami); miejsce na stronie zwróconej do Arno, wiszące mocno do niej: dzwonnica okazuje jest pochylony aż o 5°, więcej niż Krzywa Wieża w pizie. Na planie budynku znajdują się trzy nawy: Dworzec główny składa się z dwóch kolumnad z kapitelami w stylu romańskim, pochodzących z XI wieku, prawdopodobnie nawiązujących do pierwotnego kościoła. Na ścianie absydy można podziwiać malowany krzyż Szkoły Pizańsko-bizantyjskiej z połowy XIII wieku. Po lewej stronie znajduje się krużganek z podwójnym rzędem kolumn i sklepieniami krzyżowymi. Część tych zabudowań pod koniec XIX wieku została włączona do fabryki ceramiki Richarda Ginori, z której dziś zachował się tylko duży komin.