سالو در مرکز خلیج زیبایی در پای کوه اس. بارتولومو (متر 568) قرار دارد و "پایتخت" التو گاردا برشیانو محسوب می شود. مرکز تاریخی سالو, یک شبکه متراکم از خیابان است, کوچه ها و میادین با خانه های با شکوه, مغازه ها زیبا, رستوران های متعدد و بسیاری از هتل ها. نام "سالو" ریشه مشخصی ندارد: برخی این نام را به نام یک ملکه اتروسک به نام سالودیا برمی گردانند که در سالو زندگی می کرد و کاخ های باشکوهی را بنا می گذاشت. دیگران این پیوند را به یک لوکومون (قاضی) سالو, یک نجیب از تبار اتروسک, دیگر به مدت لاتین سالودیوم, که نشان داد سالن ها و اتاق که ویلاهای رومی در دریاچه غنی بودند. به نظر می رسد یک توضیح معتبر این است که به نام سالو برمی گردد به این واقعیت که این شهر حتی در دوران باستان پایتخت اقتصادی بود که منبع بسیار مهمی مانند نمک سپرده شد. این شهر دارای ادعاهای روم باستان است: در منطقه شمال غربی سالو (منطقه لوگونه اکنون از طریق سانتاگو در 13 مه 1426 پس از یک دوره طولانی جنگ سالو به طور خودجوش و "لیگات" (بنابراین اسناد می گویند) به جمهوری سرنیسیما ونیز که خودمختاری گسترده ای را به رسمیت شناخته بود. در میدان اصلی شهرداری هنوز می توانیم ستونی بالای شیر اس مارکو نماد دامنه های ونیزی پیدا کنیم. که در 500, دانشکده ها و زندگی فرهنگی از شهرستان ساخته شد, است که توسط شخصیت های مانند اومانیستاک اکوپو بونفادیو, لوتر گاسپارو دا سالو, پزشک ستاره شناس پاولو گالوچی, فیلسوف انتونیو قابیل. در سال 1796 ارتش فرانسه و اتریش بارها در سالو درگیر شدند. پایان جمهوری ونیزی سالو را از موقعیت پایتخت ریویرا حذف کرد و به جمهوری سیسالپین و سپس به پادشاهی ایتالیا. در سال 1848 سالو با پاره کردن نشان هابسبورگ و تشکیل گارد ملی به قیام میلان پیوست. بسیاری از داوطلبان با پیمونتسی و گاریبالدی جنگیدند. در 18 جون 1859 گاریبالدی بین دو بال جمعیت تشویق وارد سالو شد و این شهر خود را به مراقبت از زخمی های سان مارتینو و سولفرینو سپرد. از سپتامبر 1943 تا مارس 1945 در طول جنگ جهانی دوم سالو به عنوان پایتخت بدنام به اصطلاح "جمهوری اجتماعی ایتالیا"مشهور شد.