Otwarcie kampanii przez wenecką szlachtę, która przez wieki była poświęcona wyłącznie do spraw przeniósł się do rozwoju i wykorzystania wody. Villa Barbaro dominuje w otaczającej wsi dzięki lokalizacji w połowie wybrzeża, zbudowanej w pobliżu źródła, gdzie w czasach rzymskich uważano, że stała świątynia lub miejsce kultu. Klientami willi byli bracia Marcantonio i Daniele Barbaro, członkowie jednej z najważniejszych weneckich rodzin. Daniele Barbarzyńca, choć należał do wyższego duchowieństwa, był w rzeczywistości patriarchą Akwilei, reprezentował typową wykształconą osobę pasjonującą się starożytnością, która dobrze ucieleśniała Humanistyczny ideał lat 500. Sama willa, ze swoją strukturą i dekoracyjnym układem, wydaje się naprawdę wyrażać pragnienie połączenia lub przynajmniej integracji Humanistycznych i chrześcijańskich ideałów, mitologicznej przeszłości i chrześcijańskiej rzeczywistości, a wszystko to żyje z pozornie wielką normalnością. Willa jest dużą XVI-wieczną świątynią renesansową zaprojektowaną przez Andreę Palladio w celu podkreślenia podziału i symetrii wzdłuż osi pionowej. Od centralnego korpusu, willi, z typowym szczytem prosto ze świątyń starożytności, przyniósł do przodu tak, aby umieścić go na znaczeniu, rozłożone skrzydła rolniczych, kończące się na wieży ozdobione Meridian i astrologicznych symboli, dla których Barbarzyńca żywi pewne zainteresowanie i w którym może wyraził pragnienie Daniel przywiązywać wagę sakralną w budownictwie. Centralna funkcja wody jest podkreślana przez stworzenie źródła nymfeusa, narysowanego przez samego Marcantonio, które miało reprezentować połączenie elementów niebieskich i ziemskich. Oprócz niezwykłego dzieła Palladio, Villa Barbaro zawiera także arcydzieło największego weneckiego artysty z 1500 roku, Paolo Veronese. W rzeczywistości wyposażenie willi zdobi niezwykły cykl fresków wielkiego artysty Veronese. W nim centralne miejsce zajmuje wyniesienie uniwersalnej harmonii kosmosu, rządzonej przez boską mądrość, która wyraża się w miłości, pokoju i szczęściu. Na suficie wielkiej sali centralnej Paolo Veronese umieszcza Olimp, koronę boskiej mądrości, triumfującą w centrum kompozycji. Pomimo złożoności wyrażonych tutaj pojęć Veronese wciąż potrafi zinterpretować wszystko z wielką łatwością i harmonią, tworząc wspaniałe arcydzieło.