برج ناقوس جیوتو در فلورانس با سنگ مرمرهای سفید و قرمز و سبز پوشیده شده است مانند کسانی که دومو را زینت می دهند. پس از مرگ جیوتو (در سال 1337) این پروژه توسط اندریا پیسانو ادامه یافت که دو طبقه اول را با احترام به طراحی جیوتو به پایان رساند. سپس کارها به مدت 2 سال (از سال 1348 تا 1350) قطع شد و بعدا برج ناقوس جیوتو در سال 1359 (پس از سالهای طاعون در فلورانس) توسط فرانچسکو تالنتی تکمیل شد. همچنین تالنتی سپس عملیات را با ساخت یک تراس بزرگ رو به بیرون در بیش از 400 پله از زمین به پایان رساند که به عنوان یک سقف پانوراما عمل می کند. ساخت برج ناقوس در انجام شد 1334, وقتی جیوتو, منصوب استاد سازنده فابریکا دل دومو, کنار گذاشتن کلیسا, توجه خود را به این عنصر معماری جدید. پس از مرگش در سال 1337 جهت کارها به اندره پیسانو و سپس از سال 1348 به فرانچسکو تالنتی رسید که برج ناقوس را در سال 1359 به شکلی که امروز ظاهر می شود تکمیل کرد. ساختار, بلند و باریک و زیبا (84.70 ایکس 14.45 متر), دارای یک طرح مربع با تکیه گاه های گوشه ای در قالب ستون چند ضلعی که به بالا می, و به صورت افقی توسط فریم که محدود پنج طبقه با هم تداخل دارند تقسیم. اولین منطقه ای که درب کاسپین باز می شود منطقه ای است که جیوتو زنده ساخته شده و دارای نقش برجسته هایی در کاشی های هشت ضلعی است که تا حدودی بر اساس طرحی توسط خود جیوتو توسط اندره پیسانو اجرا شده است. وی سپس با رعایت پروژه جیوتو ساخت برج ناقوس را تا قرنیز سوم هدایت کرد و قسمت خوبی از سری دوم نقش برجسته ها را مجسمه سازی کرد – دیگران منتظر لوکا دلا رابیا -. در گروه دوم او سوله که شامل شانزده مجسمه از پیامبران تهیه, سیبیل و باپتیست و, بالاتر از دیگر سوله کور. سه طبقه بعدی توسط تالنتی طراحی و ساخته شده است: در اینجا گروهها تزیینات مجسمه سازی بیشتری ندارند اما با پنجره های چند لایه جفت شده (برای دو باند اول) و یک پنجره بزرگ سه سبک مزین شده اند که جلوه ای از پرتاب و سبکی را ایجاد می کند. این ساختمان توسط یک قرنیز افقی کنسول شده در قفسه ها تکمیل می شود و با یک نرده فرتور شبیه به کلیسای مجاور پایان می یابد. با وجود کثرت از مداخلات, برج ناقوس به نظر می رسد یک ساختار واحد بالاتر از همه به روکش فلزی سنگ مرمر پلی کروم و تکیه گاه گوشه بلند و باریک که, رفتن به بالا, اتصال طبقه های مختلف به یکدیگر. این بنا نمونه ای از هنر غیراخلاقی قرن چهاردهم است که اشکال گوتیک در سراسر الپ ها با نیاز ضروری به استحکام ساختاری و تعادل حجم اجداد کلاسیک معتدل می شود.