San Francesco del Deserto to mała i spokojna wyspa na Lagunie Weneckiej, położona między wyspą Burano a wyspą Sant'Erasmo. Wyspa San Francesco jest domem klasztoru franciszkanów (braci mniejsi) założonego w 1230 roku. Jest ona otoczona piaszczystymi ławicami i otoczona cyprysami i sosnami. W starożytności wyspa San Francesco del Deserto nosiła nazwę Isola delle Due Vigne i była własnością weneckiego szlachcica Jacopo Michiela. Mówi się, że w 1220 r. San Francesco d'Assisi przebywał tam przez krótki czas w odwrocie, wracając ze wschodu i z V krucjaty (nie po to, by walczyć, ale by spotkać się w pokojowy sposób z sułtanem Egiptu Malek-el-Kamelem). W tym czasie na wyspie znajdował się już mały bizantyjski kościółek, w którym św. Franciszek zatrzymał się na refleksję i modlitwę ze swoim towarzyszem podróży o. Illuminato da Rieti. W 1233 Jacopo Michiel podarował wyspę Zakonowi Franciszkańskiemu i od tego momentu "Isola delle Due Vigne" została przemianowana na "Isola di San Francesco". Z powodu chorób i plag, takich jak malaria, które rozprzestrzeniły się na tych bagnistych obszarach, w roku 400 wyspa została na krótko opuszczona: przy tej okazji do jego nazwę, zmieniając nazwę na Wyspa San Francesco del Deserto. Od roku 400 San Francesco del Deserto zawsze znajdowało się pod zarządem Zakonu Franciszkanów, z wyjątkiem początku XIX wieku (1808), kiedy wojska Napoleona przekształciły wyspę w magazyn i krzesiwo. W 1858 r. dzięki pracy Ojca Bernardino da Portogruaro wyspa została przekazana diecezji weneckiej, co pozwoliło mnichom na odbudowę czynnego do dziś klasztoru. Na wyspę można się dostać tylko prywatnym transportem lub taksówką i można ją odwiedzić i pozostać tam przez kilka dni w odosobnieniu po uzgodnieniu z mieszkającymi tam mnichami.