فلامنکو یا کانته جوندو، تلفیقی از صدا، رقص و زبان بدن است که در قرن هجدهم در اندلس معروف شد و سپس به مناطق دیگر مانند اکسترمادورا و مورسیا گسترش یافت. در سال 2010، یونسکو فالمنکو را به عنوان میراث جهانی ناملموس معرفی کرد. ردیابی منشا فلامنکو بسیار دشوار است، زیرا ریشه در میراث عرب، کولی، یهودی و مسیحی دارد. همه این سبک ها با فرهنگ اندلس آمیخته شد و منجر به یک رقص فولکلور قدیمی شد. فلامنکو عناصر زیادی از بداهه نوازی دارد. بر روی تابلو، رقصندگان همراه با نوازندگان و "پالماس" (کف زدن موزون دست معمولی فلامنکو) عمیق ترین احساس فلامنکو را با حرکات خود تفسیر می کنند. با گذشت زمان، و از طریق گذر در مناطق مختلف اندلس، فلامنکو تکامل یافته است و باعث پیدایش «پالو» یا سبک‌های مختلفی شده است: بولریاس، مالاگوئناس، فاندانگو، سولئاس یا گراناینا. یکی از مهدهای فلامنکو در اندلس بدون شک گرانادا است. مرکز فلامنکو در شهر ساکرومونته است، جایی که هر شب غارها پر از فلامنکوهای فلامنکو می شود. علاوه بر این، در این محله، می توان کارگاه های متعددی از گیتار اسپانیایی، عنصر اساسی این سبک را پیدا کرد. زامبرا نوعی فلامنکو است که اصالتاً از گرانادا است که با منشأ کولی آن مشخص می شود. ما با پای برهنه می رقصیم، دامن بلند می پوشیم و کاستن بازی می کنیم. قدمت زامبرا به قرن شانزدهم باز می گردد و ویژگی های مشترکی با رقص شکم دارد. به لطف عروسی های مورها در گرانادا شروع به معروف شدن کرد.