Zegary sześciogodzinne, „tak zwane rzymskie, to szczególne zegary, które nie pokazują tradycyjnego podziału czasu w godzinach XII, ale w VI. Są to zegary słoneczne, które na dźwięk dzwonów wskazywały starożytne Godziny Italiki przyjęte w Rzymie przez Kościół pod koniec XIII wieku. Godziny te wyznaczano biorąc pod uwagę rozpoczęcie odmierzania czasu od wieczornej Awemarii, krótko po zachodzie słońca, a nie już od północy, jak to było w zwyczaju. W związku z tym, aby dojść do 24 godzin, konieczne były cztery pełne obroty ręki, dzieląc w ten sposób dzień na cztery interwały po 6 godzin każdy. Aby zapewnić lepsze zrozumienie czasu, przewidziano również tzw. ribottę: po około minucie powtórzono tę samą liczbę uderzeń, aby czas był zrozumiały nawet dla najbardziej rozkojarzonych. Następnie nastąpiła inwazja wojsk napoleońskich na terytorium Włoch, która doprowadziła do wprowadzenia tzw. godzin oltramontańskich lub francuskich, w których dzień zaczynał się o północy i dzielił się na dwie dwunastogodzinne przerwy. Krótko mówiąc, ten rodzaj liczenia czasu został przyjęty w całej Europie. Państwo papieskie, po usunięciu Francuzów, usiłowało przywrócić starożytny pomiar czasu według godzin Italic, ale zostało zmuszone do rezygnacji z tego, przyjmując z kolei to, co stało się teraz uniwersalną metodą liczenia.