Znajduje się 4 km W od Spittal na Drau, na rzymskiej drodze Virunum-Aguntum-Brenner, gdzie krzyżuje się z drogą do Iuvavum (przez Radstädter Tauern). Pochodzenie nazwy jest niejasne, a o historii Teurnii niewiele wiadomo. Wiemy z Pliniusza (HN 3.146), że stał się municipium z Virunum, Celei, Aguntum i Iuvavum w czasach Klaudiusza (41-54 n. e.); Ptolemeusz (geogr. 2.13) wymienia go wśród miast Norickich. Nie miał garnizonu, ponieważ jego położenie było strategicznie nieistotne. Ze względu na swoje położenie miasto było najwyraźniej nienaruszone przez wojny Marcomańskie i najazdy 3D c. A. D.; przynajmniej nie znaleziono żadnych śladów splądrowania. Osada położona jest na wydłużonym, odizolowanym wzgórzu, tzw. Lurnfeld, nad brzegiem rzeki Drau. Pierwsze wykopaliska (1910-15) dostarczyły jedynie skąpych informacji o mieście z czasów wczesnego i Środkowego Cesarstwa. Znane są tylko dwa budynki z tego okresu, oba położone na płaskim odcinku na zboczu wzgórza: Łaźnie (ok. 48 m długości), osiowy w planie, A N z łaźni forum (częściowo wykopane), utwardzone miejsce otoczone z trzech stron portykami. Wydaje się jednak, że miasto z tego okresu nie ograniczało się do wzgórza, ale rozciągało się na równinę. U podnóża wzgórza znajdowała się pogańska Nekropolia. Więcej wiadomo o Teurnii w późnych czasach cesarskich, kiedy miasto zaczęło zyskiwać na znaczeniu. Z Vita Sancti Severini Eugippiusa (v. 17; 21; 25) i z innych źródeł wiadomo, że Teurnia (zwana wówczas Tiburnią) była w tym czasie biskupstwem. W V w.n. e., kiedy dawna stolica prowincji Virunum zaczęła podupadać, stała się nawet metropolią pozostałej rzymskiej prowincji Noricum (mediterraneum). Ucierpiało na skutek nasilających się ataków plemion germańskich (oblężenie przez Gotów ok. 473 r.n. e.) i zginął ok. 590 m n. p. m. najazdy Słowian i Awari. Około 400 roku n. e.wzgórze zostało ufortyfikowane murami i wieżami. Pod kościołem św. Piotra, sądząc po skromnych znaleziskach, znajdował się kościół biskupi, który został zbudowany i zniszczony. Wczesnochrześcijański cmentarz znajduje się na równinie u NW podnóża wzgórza, gdzie odkryto kościół cmentarny, prawdopodobnie z początku V wieku. Ze względu na niezwykle bogate znaleziska jest to najciekawszy Wczesnochrześcijański budynek kościelny w Austrii. Plan jest niezwykły, bez wyraźnych podobieństw. Jego najnowszy stan jest z pewnością wynikiem kilku okresów budowy. Pierwotny plan obejmował prostokątną halę (ok. 22,2 x 9,25 m) z dwiema apsydowymi kaplicami bocznymi, w tym przedsionkami. Późniejsze dodatki to narteks, dwa korytarze po bokach i zakrystia na kaplicę boczną N. Fundamenty i fragmenty kamiennego wyposażenia dają wyobrażenie o wnętrzu. Prezbiterium odgradzały barierki ozdobione reliefami. Niezwiązana ławka duchownych miała stół służbowy na obu końcach. Relikwiarz został zatopiony w brukowanym placu ołtarzowym, a nad nim wzniósł czworoboczny ołtarz stołowy. Fragmentaryczne kamienne płaskorzeźby z prezbiterium to wszystko, co pozostało z drugiej kaplicy bocznej. Prawa kaplica boczna była lepiej zachowana. Absyda została oddzielona, a ołtarz stołowy na cokole stał na relikwiarzu, który został zbudowany z rzymskiego ołtarza sepulkralnego z i lub II w.n. e. najważniejszym znaleziskiem była mozaika podłogowa (6,10 x 4,25 m) w nawie głównej. Pochodzący z ok. 500, jest to najnowsze dzieło sztuki Austrii Romana. Jest w doskonałym stanie, zawiera w ozdobnej ramie 12 pól, reprezentacje głównie zwierząt. Jedno pole jest zarezerwowane dla inskrypcji darczyńców: starosty Ursusa, zwanego vir spectabilis, i jego żony Ursiny. Budynki te-unikatowe w skali europejskiej-zostały przekształcone w Muzeum. Zachował się plan parteru, a nad prawą boczną kaplicą wzniesiono budynek ochronny z mozaikową posadzką.