گورخراسترات در زمینی که قبلا توسط باغ وحش گنت اشغال شده بود واقع شده است که در سال 1851 افتتاح شد. هنگامی که باغ وحش در بسته 1905, زمین توسط شهرستان گنت خریداری شد, که با استفاده از زمین برای ایجاد یک محله جدید. به رسمیت شناختن استفاده قبلی از زمین, چندین خیابان در منطقه پس از حیوانات که یک بار در باغ وحش قرار داشت به نام شد, از جمله فیل خیابان ببر خیابان (تیجگرسترات), خیابان شیر (لیوسترات) و خیابان گورخر (گورخر). در ابتدای قرن 20, صنعت نساجی در گنت پررونق بود, اما بسیاری از کارگران با این حال از شرایط مسکن ضعیف رنج می برد. شورای شهر به همراه برخی از سازمان های خیریه برجسته شرکت مسکن کارگران گنت (گنت ماتشاپیج در ورکرسونینگن) را تاسیس کرد که خانه هایی با کیفیت بالاتر را برای طبقه کارگر ساخت و بعدا اجاره کرد. طرح خود را برای بهبود مسکن در گورخر با محوریت یک تخلخل ساختمان طراحی شده و تحت نظارت چارلز ون رایسلبرگ, رسما منصوب "معمار شهرستان" از گنت. از زمانی که محل اقامت در این شهر بسیار گران بود ون رایسلبرگ تصمیم به ساخت یک ساختمان به سبک اپارتمان با سه واحد روی هم گرفت. این پروژه به طور گسترده ای به عنوان اولین ساختمان مسکن اجتماعی در بلژیک شناخته شده است. این ساختمان هرگز نام رسمی نداشت اما به دلیل میدان مرکزی دایره ای شکل در بین مردم "دایره" (دی سرک) نامیده می شد. داستان 4 در دهه 1930 اضافه شد.در دهه 1990 شرکت مسکن کارگران گنت به انجمن مسکن گنت (گنتس هویسوستینگسماتشاپی) تبدیل شده بود اما در نگهداری ساختمان در حال پوسیدگی مشکل داشتند. در سال 2001 ویرانه های به سختی مسکونی برای فروش گذاشته شد و به بنیاد دروغین-میسن فروخته شد. بین سالهای 2002 تا 2005 این مالک جدید نمای بیرونی ساختمان ها را به حالت اولیه و طراحی خود بازسازی کرد و در عین حال عمیقا فضای داخلی را تغییر شکل داد. این شروع "پروژه گورخراسترات" بود. هدف از این پروژه ایجاد اقلیم شهری با ترکیب و مخلوط کردن هنر, کسب و کار, و مسکن است. افراد می توانند خانه های کوتاه مدت یا بلند مدت اجاره کنند, شرکت ها می توانند جلسات یا رویدادها را رزرو کنند, و هنرمندان می توانند اجراهای خود را به نمایش بگذارند. که در 2012, پروژه گورخر با ساختمان "گورخر جدید" گسترش, یک فرمت با نام تجاری جدید به ساختمان اصلی, مسکن چند اثر هنری عمومی در اندازه زندگی از هنرمندان مانند ند کان و نیک اروینک. ابتکارات پروژه های پروژه گورخراسترات بر هنر دیجیتال تعاملی و تجربی متمرکز شده است. این بنیاد از اشکال کمتر شناخته شده بیان هنری به ویژه مواردی که منعکس کننده تغییرات تکنولوژیکی است طرفداری کرده است. اولین ابتکار نمایشگاه استیپلز در اوایل سال 2005 بود و اشکال جدید هنر دیجیتال را با پوینتیلیسم تیو ون رایسلبرگ برادر معمار اصلی گورخر پیوند می داد. موفقیت این نمایشگاه منجر به پیگیری در 2006 با به روز رسانی, یک نمایشگاه دو ساله برای هنر تعاملی و دیجیتال, و به ایجاد جایزه هنر تکنولوژیکی جدید در 2008. این جایزه پس از ارزیابی توسط هیات داوران بین المللی به فردی اعطا می شود که کارهای برجسته ای را در دنیای هنر دیجیتال به نمایش می گذارد. این پروژه همچنین نامگذاری یک "هنرمند ماه" را شروع کرده است که به یک هنرمند جوان امیدوار کننده اجازه می دهد تا کار خود را در زمینه غیر تجاری به مخاطبان عمومی گسترده و متنوع معرفی کند. که در 2010, یک نمایشگاه به روز رسانی دوم برگزار شد, در قالب صدای بدن, در همکاری با مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس. رویدادهای به روزرسانی همیشه با نمایشگاهی از یک هنرمند مستقر استانی به پایان می رسد. پروژه گورخراسترات همچنین مجموعه هنری همیشگی خود را با کارهایی از نیک اروینک, پانامارنکو, توماس هویگ و افتخار دارد. علاوه بر تلاش های هنری, بنیاد نیز در پروژه های ترویج تنوع و تکه تکه شدن مخالف بین مردم درگیر, مانند حبکرات, یک سرویس برای جوانان محروم و برای ابتکارات تجاوز.